Geboorte verhaal Noor

05-09-2016

Al een aantal dagen rommelt het in mijn buik en begin ik moe te worden.

op de vrijdag voor de bevalling ga ik nog naar een afspraak bij de verloskundige, waar ik aangeef dat ik er klaar voor en klaar mee ben.

De voorweeen waren niet voor niks geweest, ik had al 3/4cm ontsluiting en ik mocht gestript worden met als risico dat het wel nog wat meer kon rommelen zonder dat het echt zou doorzetten.

Zo gezegd zo gedaan, op naar huis en afleiding zoeken.

Zondag op maandag nacht kan ik alleen maar overgeven en zit ik de hele nacht op het toilet. In de ochtend bel ik de verloskundige omdat ik me zorgen maak dat de baby er last van zal hebben. Ik mag om 16:45 komen voor een controle en zo kruip ik nog even mijn bed in om de verloren nacht in te halen.

ik op om me klaar te maken en om 16:00 maak ik Youssef wakker die die ochtend uit de nachtdienst was gekomen. Terwijl ik dat doe krijg ik in eens enorme buikpijn, die even later weer zakt.

Even later krijg ik opnieuw die steek in mijn buik, maar al snel zakt het weer weg.

Na 3 keer zeg ik tegen youssef dat ik toch wel behoorlijk ziek moet zijn en ik vermoed dat ik buikgriep heb. Maar hij had al getimed hoelang er tussen de weeen zat en zegt dat hij denkt dat de bevalling begonnen is, aangezien het elke 2 min terug komt. Hij zegt dat ik echt niet zo in de wachtkamer van de verloskundige kan gaan zitten aangezien ik mijn best  moet doen om me te concentreren tijdens de wee.

Hij belt de verloskundige legt uit wat er gaande is en vraagt of ze deze kant op kan komen.

om 17:00 is de verloskundige bij ons, ze zegt direct te zien dat de bevalling begonnen is en na een controle blijk ik al 7cm ontsluiting te hebben.

Op dat moment voelde het allemaal behoorlijk onrealistisch, alsof het niet zover kon zijn. 

We hadden de wens om thuis te blijven dus de verloskundige ging haar spullen pakken en alles werd klaargezet in onze slaapkamer, waar onze dochter geboren zal worden. ondertussen ga ik onder de douche mijn weeen opvangen.

Daar kom ik al snel in een weeenstorm terecht.

Ik vind geen houding meer, en voel me behoorlijk overrompeld door alles wat er gebeurd. Zo stap ik uit de douche op bed waar ik opnieuw gecontroleerd wordt aangezien er een duidelijke overgang te merken is. Daar blijkt ik al 8/9cm ontsluiting te hebben. 

Om 17:30 stelt mijn verloskundige voor de vliezen te breken aangezien ik amper een pauze tussen de week heb en redelijk uitgeput raak. Zo gezegd zo gedaan, en vlak erna kan het persen beginnen.

Dat duurt lang en na een tijdje raak ik alsnog uitgeput.

Er wordt voorbereid op een knip, maar ik heb me ingelezen en wist gelukkig dat ik die mag weigeren, dus dat deed ik. Er is geen reden om accuut in te grijpen want onze dochter doet het nog goed. De knip wordt uiteindelijk dus niet gezet.

Na wat aanmoediging geef nog mijn alles en zo wordt om 19:09 wordt dan eindelijk onze dochter Noor geboren.

Ik krijg haar in mijn armen, de tranen rollen over onze wangen. Zo lang hadden we op haar gewacht en naar haar uitgekeken, en nu was ze dan eindelijk werkelijkheid deze grote droom. Ze was rustig , en allert. We kusten en knuffelde haar samen. De liefde in de kamer kon niet op. 

Ook haar placenta wordt snel erna geboren waardoor het een halve Lotus geboorte was.

Wat voelde ik me trots dat we dit samen voor elkaar gekregen hadden. 

Daar lag ze dan, haar warme lijfje op de mijne. Liefde op het eerste gezicht, Alhamdoulilah.

Geboorte verhaal Safiya 

23-09-2017.

Ik ben inmiddels precies 39 weken zwanger als youssef vertekt naar zijn werk in de ochtend vroeg.

De dagen ervoor rommelde het weer en het voelde vergelijkbaar als de periode voor mijn eerste bevalling.

Noor slaapt nog dus ik kruip nog even terug mijn bed in. Om 9:00 wordt ik wakker van wat pijn in mijn buik, maar zodra het zakt doezel ik weer terug in slaap, om vervolgens weer wakker te schrikken van hetzelfde gevoel.

Ik twijfel, is het dit nu echt? Ik bel youssef en zeg dat ik pijn heb maar ik niet zeker weet of de bevalling nou echt begonnen is of niet.

Hij hoort aan mij dat het serieus is en komt meteen naar huis, onderweg belt hij gelijk de verloskundige en mijn vriendin die in de woonkamer blijft met Noor.

Als hij thuis aan komt zijn de weeen volop in gang gezet, om de 2 minuten en vrij intens. Ik moet op dat moment echt moeite doen me te focussen tijdens de weeen. 

Kort na hem komt ook de verloskundige die al aan me ziet dat het serieus is. Ik ben aan het bevallen dat is aan alles duidelijk. 

Ik wordt gecontroleerd en blijk al 6/7cm ontsluiting te hebben. Weer wordt thuis alles klaar gezet, en stap ik onder de douche. Maar al snel krijg ik persdrang. alleen blijk ik na een controle nog geen volledige ontsluiting te hebben. Ik moet de persween gaan wegzuchten wat een onmogelijke taak lijkt. Ik zucht met man en macht de ween weg maar mijn lichaam perst vanzelf al, waardoor ik ontmoedigd raak. 

De verloskundige biedt aan te helpen, waarna ik dan meteen voel mee dat ze dieper in mijn bekken zakt. 

om 11 uur mag ik dan echt gaan persen, ik geef alles wat ik in me heb. Het is nog een behoorlijke klus en ik besefte me in eens hoe snel ik dit stukje vergeten was. Maar na heel wat doorzettingsvermogen wordt dan om 11:51 eindelijk onze lieve kleine dochter geboren. Ze huilde al voor haar lijfje geboren was, en bleek een sterrenkijkertje te zijn wat die vroege persdrang dan ook verklaarde, en het extra bijzonder maakte dat we haar op een fijne manier thuis hebben mogen krijgen.

Ook haar placenta volgde snel , in halve Lotus en we wachten met het knippen van de navelstreng tot deze is uitgeklopt.

Een prachtig lief meisje met een hartje van goud ligt dan eindelijk in mijn armen. 

Terwijl ze op mijn borst ligt wordt ik gehecht en even later ontmoeten de zusjes elkaar. Een enorm emotioneel moment voor ons allemaal. Nu kunnen we samen door het leven als een gezin van 4. En al snel blijken Noor en Safiya 4 handen op één buik. En enorm rijkedom.

Alhamdoulilah.

 

Geboorte verhaal Rayaan.

21-02-2019.

Ik ben inmiddels 39+5 dagen zwanger, deze kleine man wilt zich nog niet melden lijkt het, of mama's geduld was op..

In de ochtend heb ik een afspraak bij de verloskundige, ik blijk al wat ontsluiting te hebben en zodoende wordt ik gestript. Die dag probeer ik lekker mijn ding te doen en niet te gaan zitten afwachten tot er wat gebeurd. Nesteldrang die ik voelde hielp daar gelukkig erg goed bij :)

rond 15:00 begin ik wat krampjes te voelen, maar ik twijfel nog en bel Youssef er over. Die besluit maar naar huis te komen, hij weet inmiddels hoe mijn bevallingen verlopen en weet als geen anders dat het in eens behoorlijk kan omslaan en dan heel snel kan gaan. De krampen zijn regelmatig maar voor mijn gevoel nog absoluut geen weeen.

Na een tijdje wordt het intenser en belt youssef de verloskundige.

Die komt een kijkje nemen, en zegt dat het echt wel zo ver is nu. Ik heb 6 cm ontsluiting en moet er gewoon op vertrouwen dat het gewoon gaat gebeuren nu. Ik moet me concentreren op mezelf en lekker "in mijn bubbel" gaan zitten.

Zodoende stap weer onder de douche , het warme water doet me zoveel goed, het helpt me ontspannen en tot mezelf te komen . Als ik geen houding meer vind besluit ik uit de douche te stappen en vervolgens op all fours op bed zitten terwijl ik tegen youssef aan leun.

Ik merk meteen dat ik druk voel en persdrang krijg en zo breken dan ook gelijk spontaan mijn vliezen.

Ik schrik ervan en verontschuldig me nog even dat ik iedereen nat heb gemaak, maar nog voor ik er erg in heb voel ik dat onze zoon er aan komt.

Ik hang nog steeds aan youssef, en terwijl ik zelf in de spiegel kijk naar wat er gebeurd geef ik alles wat ik heb en wordt daar wederom in ons eigen bed om 18:56 onze eerste zoon geboren. Als ik naar hem kijk ligt er een prachtig baby'tje met zijn navelstreng als een soort sjaal om zich heen in de handen van zijn eigen vader. Het blijft zo ongelofelijk bijzonder dit te mogen meemaken, en zo'n voorrecht om ouders te mogen zijn van zulke lieve kindjes. Zijn placenta volgde snel, in halve lotus en heeft lekker lang kunnen uitkloppen.

Meteen komen Noor en Safiya erbij om hun broertje te ontmoeten die waren op slag verlies. En wat dat weer een bijzonder magisch moment voor ons als ouders.

Onze lieve zachte Rayaan. Een knuffelbeer tot op de dag van vandaag 🤍

Alhamdoulilah.

Geboorte verhaal Inara

24-04-2020.

Wat een bizarre tijd leven we op dat moment, het hele land is op slot en mijn zwangerschap verloopt moeizaam.

Hg, Bloedverlies en minder leven zorgen ervoor dat ik onder strenge controle sta bij de gyneacoloog.

Ze blijkt wat kleiner te zijn dan verwacht maar na meerder onderzoeken lijkt ze in haar lijntje verder te groeien en het goed te doen. de doorbloedingen van de placenta blijven goed en de groeiecho's laten zien dat haar groei niet afbuigend is.

Toch wil de gynaecoloog onder het mom van protocol volgen dat ik naar het ziekenhuis kom om daar te bevallen en ingeleid te worden.

Ik stel 100dem vragen, lees me in en kom daarmee tot de conclusie dat ik daar niet achter sta en die keuze voor mij op dat moment niet goed voelde en niet gegrond leek.

Ik bespreek mijn gedachten met mijn eerstelijnsverloskundige en we besluiten samen dat ik alsnog thuis met hun kan bevallen, en laagdrempelig naar het ziekenhuis zullen vertrekken indien nodig.

Met die afspraak ging de gynaecoloog na wat gezonde weerstand akkoord, zolang ik dan voor 40 weken zou bevallen.

Ik heb er vertrouwen in dat dat goed komt dus zo gezegd zo gedaan.

Ik ben 37+3 zwanger als ik die ochtend weer wat bloed verlies. Hup naar het ziekenhuis voor een ctg. De kleine meid en ik worden goed gekeurd waarna ik terug naar huis toe mag.

rond 17:00 kom ik thuis waar Youssef met de kinderen op me zit te wachten aangezien niemand meer het ziekenhuis mee in mag, en als ik bij hem kom zitten om te kijken naar hoe onze kinderen in de tuin aan het spelen zijn merk ik op dat ik wat buikkramp krijg. Na 2 x keer grap ik tegen hem dat "als het zo doorgaat hebben we haar vanavond nog in onze armen" niet wetend hoe waar dat misschien wel bleek te zijn. 

Ik besluit een warme douche te nemen om het weg te laten zakken , maar zodra ik daar onder sta worden de weeen alleen maar intenser. Ik zucht steeds harder en maak diepe geluiden waardoor Youssef in de gaten krijgt hoe serieus het wordt.

Weer had hij het al lang voor mij aan mij gemerkt dat de bevalling begonnen is, en legt de kinderen wat eerder als normaal op bed terwijl hij tussendoor steeds komt checken hoe het bij mij gaat.

Als de kinderen in bed liggen besluiten we ons naar de woonkamer te verplaatsen zodat onze kindjes lekker kunnen slapen en niet van ons zullen wakker schrikken. 

Ondertussen zet youssef al alles klaar, en zegt dat ik moet beslissen wanneer het tijd is om te bellen.

Ik twijfel nog steeds of het wel het echte werk ik, tot ik om 18:40 in eens persdrang krijg!

Ik zeg tegen Youssef dat hij de verloskundige moet belllen en terwijl hij haar aan de telefoon heeft voel ik opnieuw een perswee. De verloskundige hoort dit en heeft door dat het hard gaat.Ze vraagt of ik denk dat de baby er bijna is. Ik roep ja!!! Waarna een race tegen de klok wordt door haar ingezet.

Youssef blijft kalm en zegt dat we het ook zonder haar wel kunnen waardoor ik vertrouwen en zekerheid ervaar en me kan ontspannen en laat gebeuren wat ik voel. Het klopt, wij kunnen dit, samen, in vertrouwen. We hebben dit eerder gedaan en ook dit wondertje kunnen we samen in liefde ontvangen. Hij kent me en hij weet wat hij moet doen. Bij hem voel ik me dan ook veilig. 

Maar net op de valreep kom om 18:10 de verloskundige binnen gevallen. Ze kan nog maar net haar spullen in de hoek kan gooien en haar handschoenen aan kan doen, maar het is al niet meer nodig want om 18:16 pakt youssef zelf onze dochter Inara aan. Prachtig klein roze meisje, ze huilt gelijk en er vind bij ons beide enorme ontlading plaats. We zijn opnieuw gezegend met zo'n mooi levendje in ons midden. Dit is meer dan we ooit hadden durven dromen. 

Snel volgt de placenta in halve lotus die we wederom laten uitkloppen en de volgende ochtend worden onze kindjes verrast met een verse baby in het wiegje met wat kados om haar heen. Ze geven haar gelijk een berg kusjes en knuffeltjes, en willen haar dolgraag vasthouden. Het liefst de hele dag. 

 

genieten Alhamdoulilah.

 

Geboorte verhaal Liyana

03-04-2021

Ook deze zwangerschap verloopt niet soepel, weer bloedverlies minder leven en extra controles vinden plaats. Maar na de ervaring van vorige keer heb ik meer vertrouwen gekregen en weet ik ook waar ik op moet letten en welke informatie Ik graag wil horen.

De dag voor de bevalling komt de verloskundige contoleren want het rommelt in mijn buik en aangezien het vaak in eens hard gaat wilde we kijken hoe ik er op dat moment voor stond. Geen ontsluiting, maar laat je niet voor de gek houden dat kan in eens heel hard gaan, als je iets denkt te voelen bel je gelijk, adviseerde ze. Ze heeft meer dan gelijk, ontsluiting zegt nu eenmaal weinig over het verloop van je bevalling. 

Die dag ben ik 37+2 en in de avond laat merk ik dat er regelmaat komt in de krampen. de verloskundige komt en controleert me. 5cm , tijd om alles klaar te zetten. Ik zet de bloem van maryam klaar waar ik steeds kleine slokjes van drink. Zodra ik een slokje neem voel ik ook een wee, maar gevoelsmatig gaat er het er normaal een stuk harder aan toe, waardoor het voor mijn gevoel maar niet wil opschieten. Ik ga teveel nadenken, terwijl ik juist moet loslaten, in mezelf moet keren en het op me af moet laten komen. 

Maar gek genoeg ben ik nu eenmaal meer kracht gewend door die stortbevallingen dus een rustige aanloop voelt onwennig.

De verloskundige en youssef stellen me gerust en herinneren me het vertrouwen te houden. Ze hebben gelijk. 

Maar het gaat gevoelsmatig te langzaam en ik ben moe, dus ik besluit de vliezen te laten breken. Dat voelt zo gek, alsof er dan ook echt geen weg meer terug is. Mijn hart gaat tekeer , maar ik probeer me te concentreren en Youssef en ik knuffelen elkaar en veranderen steeds van houding. 

Dan gaat het in eens hard en voelt het weer zoals ik gewend ben. (Waarna ik in eens denk oeh had ik dat wel moeten doen, want ja pittig wel die heftige weeen) Ik neem plaats op de baarkruk. We zijn weer in onze woonkamer aangezien onze kindjes op bed liggen en we ze niet willen storen met alles wat er gebeurd. 

Doorzettingsvermogen was nodig, want na een uur wordt onze 5e dochter in de handen van haar papa om 00:51 eindelijk geboren! Wat ben ik ongelofelijk blij dat jij er bent en we je eindelijk in onze armen mogen sluiten. Ze ligt lekker op me en samen bestuderen we alle kleine vingertjes en teentjes aan dit prachtig lieve blonde meisje die de naam liyana van ons kreeg 🤍

In de ochtend verassen we de kinderen met hun zusje die in de wolken zijn van deze grote verassing. Ze kunnen het niet geloven en vragen vanalles en nog wat. Ze kunnen niet van haar afblijven want ze vinden haar toch maar wat schattig met haar kleine mutsje en sokjes aan. 

Een gezin met 5 wonders, hoe bijzonder.

 

Geboorte verhaal Daniya

06-06-2022

Ik ben 37+1 zwanger , en houdt er rekening mee dat het elk moment kan gebeuren aangezien ik nooit de 40 weken heb aangetikt en ik 2 x met 37+ weken bevallen ben.

Door de dag heen voelt ik me gehaast , alsof ik de bus moet halen terwijl ik niets gepland heb.

Ik ben er inmiddels achter dat bevallen voor een groot deel mentaal is. Kunnen ontspannen en loslaten is daarin het sleutelwoord.

Maar youssef is aan het werken en zodra hij thuis komt merk ik dat ik regelmatigheid voel in de krampen. Maar echte weeen zijn het niet. Eerst de kindjes eten geven en naar bed brengen. Als we dat gedaan hebben ruim ik de laatste was op en zet ik thee.

Zodra ik de rust heb en ga zitten , begint de eerste wee.

Na een 45 min goede weeen te hebben die steeds intenser worden bellen we de  verloskundige, die onze kant op komt.

Het is echt begonnen , ik heb 6 cm ontsluiting en we zetten samen nog alles klaar .Ik verander in elke houding om ons meisje te kunnen baren. All fours , staan, hangen, you name it ik deed het. Na een tijdje neem plaats op de baarkruk, die vond ik de vorige bevalling heel fijn. Zodra ik daar ga zitten krijg ik al snel persdrang. Het is zover we mogen beginnen aan het laatste stukje om ons kindje eindelijk te kunnen ontmoeten. Maar hoevaak je dit ook doet, elke keer vergeet je weer hoe pittig dit stukje is, en hoeveel het fysiek maar ook zeker mentaal van je vraagt. Wat ben ik daarom ook dankbaar voor mijn "bevalteam". Youssef die me dan vastpakt, ziet dat ik het nodig heb om door hem emotioneel er doorheen gedragen te worden. En een verloskundige die weet dat we dit samen kunnen en daarop vertrouwd. 

Na een lange tijd persen wordt onze dochter om 23:17 in de handen van haar papa geboren. Ik hou me vast aan hem terwijl hij ons kleine meisje in zijn handen heeft, ik kan alleen maar in verwondering en met tranen in mijn ogen kijken naar ze. Mijn lieve man met ons lief kindje, mijn rots, mijn trots. 

We genieten van haar en kangoeroeen de hele dag om en om met haar zodat ze goed op temperatuur blijft en we lekker een oxcytocine boost voelen. zodra ze er is ontwaken de oudste 3 kindjes die een kijkje komen nemen. onder het genot van een stuk fruit kijken hoe hun zusje onderzocht wordt en nog vast zit aan de placenta.

De kleintjes ontmoeten hun zusje in de ochtend.

Ze is zo prachtig en klein Allahuma bareek.

Voor altijd anders maar precies zoals het moet zijn Alhamdoulilah.

Geboorte verhaal Junayd

13-08-2023

Na een turbulente tijd tijdens de zwangerschap was ik inmiddels 37+6 zwanger en besloten we een uitstapje te maken met het gezin naar de kinderboerderij.

Het plan was ergens te gaan eten met z'n alle maar mijn gevoel zei dat ik liever de tijd thuis wilde spenderen en daar een gezellig avondje ervan wilde maken.

Zo gezegd zo gedaan, we halen lekkers bij de winkel en rijden richting huis.

Als ik daar om uitstap voel ik een soort knak in mijn buik waarna mijn vliezen breken terwijl ik met een voet binnen, en de andere voet buiten de deur sta.

Ik sta even aan de grond genageld terwijl ik probeer te beseffen wat er gebeurd.

"schat mijn vliezen zijn gebroken" roep ik naar youssef, die vraagt of ik dat wel zeker weet. Er was tot nu toe nooit  eerder een bevalling ben begonnen met gebroken vliezen, dus het voelde een beetje als een filmmomentje.

Hij zorgt dat alles wordt klaargezet en legt de kleine kinderen na het eten alvast in hun bedje.

Dit keer wilde ik dolgraag eens in bad bevallen. Onze oudste 2 dochters hebben in de gaten wat er aan de hand is en vragen of ze er bij mogen zijn als hun broertje geboren wordt. Iets wat ik al vaker overwogen heb..ik vetel ze dat de keus aan hun is. 

Ik leg uit dat ik geluid zal maken , wat pijn zal hebben en er bloed te zien zal zijn en dat als ze denken dat ze daar tegen kunnen ze mogen blijven. Paniek is niet nodig het hoort er allemaal bij.

Ze kijken elkaar aan en het is even net of ze zonder woorden overleggen, en besluiten er dan bij te blijven. Ze helpen youssef met het bad en alle spullen klaarzetten. Ze zijn rustig en opgetogen en stellen de ene vraag naar de ander. 

Ondertussen bel ik de verloskundige met het nieuws dat mijn vliezen gebroken zijn, ik wat lichte weeen heb maar ik het nog even wil afwachten. een controle is voor mij nu niet nodig. Ik heb er vertrouwen in dat dit goed gaat. 

Ze drukt me op het hart niet te laat te bellen.

Niet veel later stap ik in bad. Het water voelt heerlijk ontspannend, maar al snel voel ik dat daardoor de kleine man dieper zakt en zo vind ik al snel geen houding meer.

Ik denk op dat moment dat ik niet meer kan , maar besef me ook dat dat betekend dat mijn baby er bijna is. Meteen erna krijg ik persdrang, dus ik zeg dat het echt tijd is om de verloskundige te vragen om te komen. Youssef belt de verloskundige en vraagt of ze onze kant op komt.

De meiden aaien me en geven me slokjes water, vertellen me dat ik het goed doe en nog even moet volhouden terwijl ik me aan youssef vast houdt. Ze stellen me echt gerust en zijn ernorm betrokken bij wat er allemaal gebeurd om zich heen.

De verloskundige komt binnen om werpt een blik en draait gelijk om om haar koffer te pakken. Op dat moment hang ik in de armen van Youssef, ik voel wat er in mijn lijf gaande is, en zeg tegen hem dat de kleine komt. Hij weet wat hij moet doen pakt onze zoon onder water dan zelf aan. Om 19:24 is onze lieve Junayd dan eindelijk geboren.

De meiden maken een sprongetje en juichen dat hij er eindelijk is. Ze zijn zo trots dat ze alles hebben kunnen meemaken van dichtbij. 

ze aaien en geven kusjes en stellen vraag naar vraag en bekijken van dichtbij alles wat er gebeurd met hun kleine broertje.

Alhamdoulilah voor deze aanwinst in ons gezin.

Geboorte verhaal Ayman*

15-04-2024

Nog lang is het niet jou uitgerekende datum, je zou pas in september geboren moeten worden. Maar bij de 20 weken echo krijgen wij het verschrikkelijke nieuws te horen dat jou hartje niet meer klopte, en mijn moeder gevoel dus wel. Die woorden en dat beeld zijn nog altijd hartverscheurend om aan terug te denken. 

Diezelfde dag krijg ik tabletjes om de baarmoeder te verweken zodat ik 2 dagen later naar het ziekenhuis kan om ingeleid te worden om jou geboren te laten worden.

Ik vermoed dat dit het enigste zetje gaat zijn die voor mijn lichaam nodig is, en dat klopt. nog geen 24 uur na het nemen van de tabletten voel ik krampen en diezelfde avond krijg ik weeën en breken thuis mijn vliezen.

Voor het eerst in ons leven vertrekken we naar het ziekenhuis omdat ik besluit deze ervaring niet thuis te willen hebben, aangezien ik weet dat je stil geboren zal worden, en ik niet weet hoe ik er op zal terug kijken. 

Eenmaal in het ziekenhuis staat onze verloskundige op ons te wachten. Dat ze met ons mee wilt gaan voelt fijn en vertrouwd en schept een gevoel van veiligheid.

Ik ben haar daar dan ook voor altijd dankbaar voor, want dat is een mooi gevoel om te hebben in zo'n hartverscheurende situatie en heeft er mede voor gezorgd dat ondanks dat de nare situatie ik niet terug kijk op de bevalling als een nare ervaring aanzich.

Ik lig in eerste instantie op bed, dat voelt niet fijn en ze willen tegelijk maar steeds een infuus plaatsen maar met weeen die vlak achter elkaar komen, is dat nog geen makkelijke taak. Uiteindelijk stap ik uit bed en ga ik naast het bed zitten samen met youssef op handen en knieeen. Zijn hoofd tegen de mijne, zijn armen om mij heen. Vlak na aankomst in het ziekenhuis wordt om 00:58 wordt Ayman geboren, zo mooi, helemaal compleet maar veel te klein en oorverdovend stil.. 

In eerste instantie voel ik me verdoofd. Het is onwerkelijk wat ons nu is overkomen. En hoewel ik in eerste in stantie geen antwoord had op de vraag of ik hem wilde zien of niet , leek het vanzelfsprekend zodra hij er eenmaal was. Ik wilde hem niet alleen zien, maar vasthouden knuffelen en het liefst nooit meer los hoeven laten. Hij is van mij. Dat was het enigste wat ik voelde. Mijn kind, ook al mocht ik je niet levend in m'n armen sluiten, jij bent en blijft mijn kind. Ik hou van je met heel mijn hart, met elke cel die ik in mijn lichaam heb. 

Ik knuffel je , aai je en lief je omdat ik weet dat het een afscheid is die voor altijd zal zijn. Die gedachte doet zoveel pijn. Dat de tijd die we hier samen hadden maar zo kort kon zijn.. 

Je was zo klein maar zal voor altijd een grote leegte achterlaten in ons gezin.

Youssef en ik geven hem samen een ritueele wassing, en wikkelen hem daarna in zijn kaffan (katoenen doeken).

Er wordt over je gebeden en dan brengen we je samen naar het plekje waar je voor altijd zal blijven.

Tot we je op een dag weer zien, tot die tijd draag ik je in mijn hart met ons mee.. ik mis je elke dag een beetje meer.